"Ja... wij zijn net terug"
"Is het een goede vakantie geweest?"
"Ja hoor maar toch nog wel druk met de kinderen..."
"Maar toch wel naar je zin gehad?"
"Ja... al blijven er altijd wel dingen toch?"
"Je ziet er in ieder geval uitgerust uit"
"Dankjewel"
"Mag ik je nog iets vragen?"
"Tuurlijk"
"Ben je daar ook tot rust gekomen?"
"Hoe bedoel je?"
"Nu... die diepe rust voor je ziel"
"Nog niet maar ik ben er wel mee bezig"
"Hoe ga je dat doen dan?"
"Ik wil beter mijn best doen"
"Vol goede voornemens...?"
"Ja... 'k wil meer met het geloof en God bezig te zijn"
"Waarom wil je dat dan?"
"Nou er zijn altijd dingen in mijn leven..."
"Zonden bedoel je...?"
"Ja... die wil ik niet maar zij gebeuren gewoon."
"Denk je daarmee de zonden te overwinnen dan?"
"Ja... met bidden en ook Bijbellezen helpt, toch!?"
Met dat voornemen kwam ik van vakantie thuis. Ik was heerlijk uitgerust, even niet die spanning gehad van agenda's, van dat altijd maar "moeten", van de kinderen op tijd naar school, van naar mijn werk, van de kinderen wegbrengen bij oma of de kinderoppas. Even ontspannen in de natuur op de camping van een vakantiepark. In de bossen aan de kust en gewoon genoten van elkaar... Alhoewel soms moest toch de mail nog en Facebook en Whatapps, of het werk op afstand bijgehouden worden. En ja, ik had mijn karakter natuurlijk niet thuis gelaten... Maar hoe dan ook... de zon, de regen, de warmte of de koude, 'k ben even mezelf geweest.
Voorgenomen om...
Een boek gelezen en met elkaar films gekeken. Tussendoor ook de Bijbel genomen, als ik eraan dacht. Geprobeerd serieus met het geloof bezig te zijn, tijd aan God te geven en aan Hem te denken en te danken. Dat deed ik thuis ook maar nu in alle rust geprobeerd tot mij door laten dringen dat Hij bestaat en mij in mijn leven geholpen heeft en nog steeds helpt. In de moeilijkheden van de afgelopen jaren, van de afgelopen tijd, in mijn huwelijk, in mijn relatie met m'n ouders en vriendinnen en vrienden. Ja, toen ik dat allemaal overdacht, kwam dat besef weer over mij van al die onnoemelijk veel verkeerde dingen die ik gedaan had. En waarin ik nog steeds vastzit. Ik heb, toen en daar, mijzelf voorgenomen en aan God beloofd, het beter te gaan doen, de Heere meer te gaan dienen. Maar raar... diep van binnen was er iets dat tegen mij zei dat, dat niet echt zou gaan lukken, laat staan helpen.
Volhouden!?
Want het bidden was ook daar, op vakantie, toch wel lastig geweest om vol te houden. Bijna altijd kwam er, op een of andere manier, wel een kink in de kabel. Soms vergat ik het gewoon, en als ik er dan aan dacht, voelde ik mij schuldig. Het lijkt soms wel een cirkel die ik maar niet doorbroken krijg. Ik heb het mij wel voorgenomen maar ik moet er niet denken aan hoe het verder zal gaan met Bijbellezen. Ik weet vaak niet eens waar ik beginnen moet en als ik lees dan word ik vaak afgeleid. Er zijn ook weer Bijbelstudies van de kerk en ik snap vaak niet eens waar het over gaat. Ja... wel een beetje met mijn verstand maar niet met mijn hart.
En soms als ik erover denk om voor God te kiezen dan ga ik de kosten berekenen. Wat zal mijn vrouw, mijn man of vrienden en vriendinnen er wel niet van vinden? Die willen alleen maar meer loslaten, breken met alles, ze zijn vaak inwendig zo boos. En mijn vriendinnen en vrienden die willen alsmaar uit en als ik dan niet meer mee ga... dan word ik misschien wel het mikpunt van hun spot. Ik ben bang dat zij mij dan voor schut gaan zetten op Whatsapp en Facebook of mijn ouders of mijn familie. Die moeten er helemaal niets van hebben. Die vinden dat jezelf niet kan kiezen voor God. En als ik het dan toch zou doen, dan gaan zij mij voor vroom verslijten en wellicht met een boog om me heen lopen. Dan lig ik eruit...
Leven omgooien dan?
Ik heb al zo vaak innerlijk op het punt gestaan om mijn leven om te gooien maar dat lukt maar niet. Ik doe steeds dingen verkeerd en val dan weer in de zonde, vooral die boezemzonden waar niemand van weet. Nou ja niemand...?! Dan heb ik een grote hekel aan mijzelf en voel mij vuil en schuldig. Maar ik krijg die geheime zonden er niet onder. Ik heb daardoor al lange tijd het gevoel dat ik een verloren strijd aan het vechten ben. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, dat ik die strijd al verloren heb. En als ik dan nog eens lees over mensen die helemaal niet meer bang zijn voor de dood als zij sterven dan weet ik het even niet meer. Want hoe kan dat nu? Dat is zo anders als ik hoor en als ik dan aan mijzelf denk, dan huiver ik diep van binnen. Je kunt het toch niet zeker weten dat je naar de hemel gaat als je sterft, toch? Ik hoor het echter steeds vaker. Maar is dat dan wel waar?
Het moet haast wel want deze mensen zeggen wat Jezus zei: "Voorwaar, voorwaar, zeg Ik u die Mijn woord hoort en gelooft Hem Die mij gezonden heeft, die heeft eeuwig leven en komt niet in de verdoemenis (oordeel) maar is uit de dood overgegaan in het leven." (Johannes 5 vers 24). En wat Jezus gezegd heeft is, waar! Zij sterven nog wel, zeggen zij, maar dan is de dood een deur van de eeuwige hoop van Jezus Christus. Ik hoor hen ook wel zeggen dat zij vrijgesproken zijn van alle schuld en zonden die zij gedaan hebben. Zij hebben het dan over het geloof in Jezus en de vrede met God (Romeinen 5 vers 1). Precies datgene waar ik ook zo naar verlang van binnen. Ik ervaar geen enkele vrede met God... Het is alsof ik Zijn vijand ben, Hem alleen maar tegenwerk. Als dit onderwerp dan openlijk thuis of bij familie of op de markt ter sprake komt, dan doe ik maar net alsof ik het niks vind. Of ik houd mij op de vlakte. Echter diep van binnen zou ik dat, die vrede met God, ook wel willen hebben, trouwens wie niet?! Op vakantie heb ik die vrede niet gevonden... Integendeel ook deze vakantie werd weer duidelijk dat het ook daar niet te vinden is.
 |
| "Wij tasten naar de wand, gelijk de blinden, en, gelijk die geen ogen hebben, tasten wij; wij stoten ons op de middag, als in de schemering, wij zijn in woeste plaatsen gelijk de doden." Jesaja 59 vers 10. |
Ik voel mij geestelijk soms net een blinde die overdag op het heetst van de dag de muren, de wanden nodig heeft om vooruit te komen. Mijn leven is net een doolhof waar ik de uitgang maar niet kan vinden terwijl er steeds een stem van buiten roept dat Hij de Deur is! Ik wacht al zolang op het licht maar er is alleen maar duisternis. Ik wil die grote glans van Jezus zien maar ik wandel in donkerheden (Jesaja 59 vers 9). Soms ervaar ik dat ik ben als een dode zondaar in een plaats waar geen hoop is. In een steenwoestijn, blakend in de zinderende hitte overdag, zonder enige hoop op water. En die stem maar roepen en roepen, die stem uit de verte. Dat licht, waar ik zo naar verlang, zie ik helder schijnen aan de andere kant van een rivier. Zelf sta ik aan de duistere kant met de grote vraag hoe ik aan die overkant kom.
O... en als ik dan zondags de wet van de 10 geboden weer hoor voorlezen, dan haat ik die van binnen ten diepste. Niet dat ik dat hardop zeg maar ik kan die wet van geen kant houden. Elke dag, elk uur en elke week moet ik bekennen dat het weer niet gelukt is. En dan kom je in gesprek met zo iemand en die zegt dan ook nog eens dat uit de werken van de wet geen mens gerechtvaardigd wordt voor God (Galaten 2 vers 19). Om gek van te worden... want wie moet je nu geloven en waar ligt mijn redding dan? Het houden van Gods geboden uit eigen kracht brengt de dood voort. Immers vlees brengt vlees voort, zegt Jezus tegen Nicodemus in Johannes 3. En dat werken uit het vlees, uit mijn eigen kracht is vijandschap tegen God. Zij zeggen echter dat God liefde is en Jezus vol verlangen staat te wachten op mij. Hij is niet gekomen om de wereld te veroordelen maar om mij te behouden. Ook zeggen zij dat de bruiloft gereed is en Jezus als een Bruidegom op mij wacht totdat ik mij heb overgegeven aan Hem in het geloof. Zij zeggen dat je dan nieuwe klederen van Zijn bloedgerechtigheid aan getrokken krijgt en je zonder vlek of rimpel zal zijn!
Besluit
Als ik zo zo allemaal op mij heb af laten komen, in laat werken dan besef ik dat al mijn goede voornemens om het beter te gaan doen, geen enkele waarde hebben. Vroeger al niet maar nu al helemaal niet meer...'k Ben diep vermoeid en beladen. En dan nog, stel dat het wel zou lukken, wie gaat er dan betalen voor de hemelhoge schuld die er al ligt? En terwijl ik mij van binnen zo voel, ontmoet ik steeds die mensen, die het altijd over Jezus hebben. Die zeggen dat God naar mijn hart kijkt. Hij kijkt niet naar mijn buitenkant, Hij let niet eens op mijn nette kleren, Hij ziet niet eens om naar mijn goede gewoontes en Hij luistert niet eens naar mijn woorden die vaak zo tegengesteld zijn aan mijn hart. God moet niets hebben van die nette buitenkant. En juist die probeer ik zo wanhopig op orde te houden terwijl Hij mijn hart wil hebben.
Als het zo is dat God alleen maar naar het hart kijkt, -en dat moet zo zijn want het staat in de Bijbel-, dan moet Hij weten hoe ik verlang naar vrede en rust en vergeving en eeuwig leven. Als de buitenkant dan wegvalt, is dat alleen maar belangrijk. Als die Vader dan op de uitkijk staat, zoals ik deze week nog hoorde, dan sta ik op en ga naar huis. Ik wil thuiskomen op mijn bestemming in God, het gaat niet meer anders. Ik ga Hem vinden want Jezus heeft gezegd dat Hij is gekomen om het verlorene te zoeken. Hij weet dat ik verloren ben zonder Hem. Ik wil die Deur door die toegang geeft tot de smalle weg die tot het eeuwige leven leidt. Hij heeft immers gezegd: "Ik ben de Deur en die door Mij binnen gaat, zal behouden (gered) worden", dat staat in Johannes 10 vers 9. Ik hoorde ook dat Hij aan de deur van mijn hart staat en klopt. "Zie Ik sta aan de deur en Ik klopt en indien iemand mijn stem hoort, laat hij of zij de deur openen en ik zal binnen komen en avondmaal houden met hem en hij met Mij".
Jezus lokroep!
Ik hoor Hem roepen zoals in Jesaja 55 vers 1 staat: "O alle gij dorstigen, komt tot de wateren, en gij, die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja kom, koopt zonder geld en zonder prijs, wijn en melk."
Zonder enige voorwaarden, zonder geld om te betalen mag ik komen!
Zonder eigen verdiensten wil ik gaan want al mijn eigen gerechtigheden zijn een wegwerpelijk kleed, zijn vuile vodden. Die verbranden in Zijn tegenwoordigheid.
Hij roept mij vervolgens toe: "Waarom weegt gijlieden geld uit voor hetgeen geen brood is, en uw arbeid voor hetgeen niet verzadigen kan? Hoort aandachtiglijk naar Mij, en eet het goede, en laat uw ziel in vettigheid zich verlustigen."
Hij wil een einde maken aan het doodwerken voor wat niets oplevert.
Vertrekken...
Het is duidelijk... ik moet gaan!
Ik doe net als die vrouw die een droom kreeg over Jezus. Zij sprak met Hem en legde Hem alles voor, werd wakker en stond onmiddellijk op en ging direct en werd zalig.
Ik doe net als die jonge zendelinge die dat zelfde dubbelleven leidde net als ik nu doe. Zij verlangde naar de zonden en de wereld maar uiteindelijk gaf zij toe aan de roepstem van Gods Geest. Jezus' bloed waste haar van haar zonden. Ik wil, net als zij, mijn leven verliezen en het behouden door Jezus Christus.
Ik verlaat de doolhof want Jezus is de deur!
Eindelijk thuis!
Thuis gekomen op de eeuwige bestemming neemt een niet te beschrijven vreugde bezit van haar, van hem en van die jongen en dat meisje die zijn opgestaan en gegaan. Die zich hebben overgegeven zoals zij waren.
Precies zoals een vrouw een paar jaar geleden en opstond van haar knieën. Zij had na jarenlang zwoegen en geestelijk ploeteren, die avond laat, haar hart en haar zonden overgegeven aan Jezus. Zij ontving die diepe rust in haar ziel van Hem naar wie zij gevlucht was. Zij kwam die avond thuis!
Zij ging met betraande ogen weer op haar stoel zitten en zei: "Zo die last ben ik kwijt". Die hemelhoge schuld was ter plekke van haar afgenomen. Weggedaan zover het oosten is van het westen. Als een schip aan de horizon dat je blikveld, dat je beeld uitvaart en dat je nooit, nooit, nooit, nooit, nooit, nee nooit meer zal zien.
Contact
Als er ouderen en jongeren zijn die Jezus zo zoeken en ook dat verlangen hebben
naar Jezus Christus voor vrede met God,
naar Jezus voor rust in het onrustige bestaan,
naar Jezus voor verlossing van de schuld en vergeving van zonden,
naar Jezus voor eeuwig leven,
en het lukt maar niet dan ben ik er voor jou om je te helpen. "App" mij gerust op 06-51046981. Mailen kan ook: levendenstromendwater@gmail.com.
Gebruik van de afbeelding met toestemming van Ain Vares (www.ainvaresart.com).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten