Heerlijk die tocht vandaag...
Waar gaan wij morgen naar toe?
Ik heb er al zin in.
Weer een dag voorbij...
Zo gaan de uren, dagen en maanden...
de tijd glijdt voorbij!
De oogst is voorbij,
de zomer is ten einde...
en nog zijn wij niet verlost”, zegt de profeet Jeremia vanuit
vroegere verre tijden. Zo kun je thuis gekomen zijn van vakantie.
Het is weer
achter de rug, te snel voorbij!
Veel gezien in een paar weekjes.
Honderden
kilometers asfalt achter de rug, of veel vlieguren.
Toch was het tekort om de echte rust te vinden.
De eerste
week was om bij te komen.
Tijdens de tweede week dacht je alweer aan naar huis
gaan, aan je bedrijf, aan je werk, aan je school, aan je huishouden.
Veel gezien
aan mooie cultuur.
’s Nachts in de sterrenhemel, de indrukwekkendheid van de
schepping gezien. Even uitgeblazen, uitgewaaid aan het strand, bij wolken,
wind, zee en watergedruis.
In bossen, door vogels, vlinders, insecten en
bloemen bewonderd.
En toch verzadigde het ‘deep down’ niet.
Het gevoel dat het heerlijk was maar desondanks niet genoeg, is niet weg.
De zomer van dit jaar is alweer bijna voorbij.
Nog even dan is het
herfst.
Dan is ook de oogsttijd voorbij.
En als het dan vanbinnen nog niet op
orde gekomen is…
Je wilde ontspanning, opgebeurd
worden maar een verdrietig gevoel van iets te missen, heeft je overvallen, al
heel lang.
Het mat je innerlijk af.
Je hebt het gevoel dat je iets onzichtbaars meedraagt, iets zwaars meesjouwt. Het is alsof Gods ogen je altijd gadeslaan.
Je hebt het gevoel dat je iets onzichtbaars meedraagt, iets zwaars meesjouwt. Het is alsof Gods ogen je altijd gadeslaan.
Je zoekt het hier
en dan daar om er vanaf te komen.
Eerst was er de verwachting van de lente, toen
de zomer vol hoop.
De herfst nadert en het hangt nog steeds aan je.
Je gaat
naar de afgoden van deze tijd voor hulp.
Die helpen weleens voor even, zij
lossen het echter niet op.
Straks is ook de oogst voorbij, begint de herfst en
de wintertijd.
En nog steeds ben je er niet van verlost.
Precies zo ging ik op vakantie in 2007: rusteloos en vanbinnen radeloos.
Ik was nog niet verlost van dat altijd aanwezige gevoel van toorn op
mij.
Er was verwachting geweest maar weer uitgedoofd!
Er was uitzien geweest echter
het kwam maar niet.
Ik was aan het eind van alles.
Ik had, diep in mij, die
alles overweldigende stem van God horen spreken: “Zie,
Ik sta aan de deur en Ik klop. Als iemand Mijn stem hoort en de deur opent, zal
Ik bij hem binnenkomen en de maaltijd met hem gebruiken, en hij met Mij.”
Ik zocht en zocht waar nu toch die knop van de
deur zat…
Jezus moest binnenkomen anders zou ik verloren blijven.
Op het vakantiepark ontmoette ik een dominee.
Op het vakantiepark ontmoette ik een dominee.
Mijn eerste vraag aan hem was: “Ik
zoek Jezus maar kan Hem niet vinden!”
Na het gesprek baden wij en ik bad: “O
God wees mij de zondaar genadig, ik geloof kom mijn ongeloof te hulp!”
Plotseling werd mijn doodlopende weg zonder God,
een doorgaande weg naar het
hemelse Jeruzalem,
mijn zondige chaos een hemelse orde en mijn lege wildernis,
een
bloeiende woestijn.
Daar waar de doodangst heerste, kwam het eeuwige leven van
Jezus binnen.
Het juk van mijn zondelast werd verbroken.
De slavendrijver sloeg
op de vlucht.
Ineens kreeg mijn leven echte betekenis.
Mijn dode godsdienstigheid
verdween.
Ik kreeg een relatie met God door Jezus in de Heilige Geest.
Als je wilt weten hoe dat allemaal gegaan is in mijn leven ervoor en erna, lees dat hier: http://levendenstromendwater.blogspot.com/2014/01/geloof-de-oprit-van-de-rijksweg-naar-de.html Vragen?
Mail mij: levendenstromendwater@gmail.com.
Of bel
of app op 06-51046981.
Of kom een “bakkie doen” op de weekmarkt in
Genemuiden of Staphorst.
De foto met toestemming van Ain Vares (www.ainvaresart.com).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten