vrijdag 27 mei 2016

Jezus en het hart...

"Toch word ik bemoedigd..."
"Waardoor dan?"
"Het woord raakt mij aan"
"Maar heeft het je ook al echt veranderd van binnen?"
"Dat weet ik niet maar soms moet ik zo huilen"
"Waarom?"
"Van diep verlangen, vol met weemoed naar iets beters"
"Komt het dan daarna?"
"Eventjes en dan lijkt ook dat zware gevoel weg dat ik meesleep"


"Hoe bedoel je?"
"Het is alsof ik een zwaar gewicht meesleep"

"En die weemoed dan?"
"Je bedoelt dat gat in mijn ziel?"
"Ja dat bedoel ik"
"Ik ben gevangen door dat verlangen naar vervulling"
"Waarmee vul je dat gat dan nu?"
"Met Bijbellezen, bidden, geen zonden doen en netjes te leven"
"Helpt dat echt?"
"Als ik eerlijk ben, niet... eigenlijk helemaal niet. Integendeel...!"


Je doet je ding, gaat naar school en kerk, draait je gezin en gaat met vrienden en vriendinnen om; vaak tot 's avonds laat aan de slag maar als je dan in bed ligt dan begint het soms te knagen. De avond en de dag waren vol en je was te druk met van alles en nog wat om die stille stem te horen. Die zachte stem die uit de verte roept naar iets beters. Je hoort het verlangen dat ver uitstijgt boven wat je allemaal hebt gedaan... die avond en elke dag. Het is een heimwee naar verten die niet bereikbaar lijken. Toch lokt, roept en trekt het naar een paradijs vol met volmaakt geluk dat niet meer bestaat. Het is tasten naar iets heel dichtbij maar niet aan te raken is. 

Dorstig naar? 
Nee... het is geen aards verlangen naar lichamelijke warmte, naar liefde, naar seks of naar aandacht, naar erkenning. Zelfs niet naar waardering van en geborgenheid bij je partner of je vriendinnen of vrienden. Die verlangens worden bijna iedere dag vervuld en toch is het dat niet. Waarom zou die stem dan blijven roepen? Die stem wil iets hogers dan het aardse, iets diepers dan het alledaagse. Die stem komt uit je diepste van je wezen, je bestaan hier op aarde. Het lijkt soms ook wel een soort van voortdurende zoekactie naar het einde, naar de eeuwigheid. 

Het is een stem die dorstig is naar vervulling die maar niet komt. Naar dat wonderschone lied waarvan je de woorden niet kent maar waarvan je de muziek in de verte hoort. Naar die grote onbekende liefde die onbereikbaar naar je wenkt. Naar een steeds wijkende horizon waarachter het moet liggen. Naar de echte waarheid die je onderdrukt maar zich niet het zwijgen op laat leggen. Het is mysterieus, vol geheimen en toch niet te ontraadselen. Het moet de stem van jezelf zijn die om God roept. Die stem die verlangt naar Zijn Schepper, naar Diegene je tot leven riep toen je geboren werd. Wat moet het anders zijn?

Je hart... de eigen troon 
Terwijl die stem diep in je levensgeest klinkt, voer je intussen gesprekken in je eigen hart. In dat hart staat een troon waar jezelf op zit, waarop jij alleen regeert en waarop je gesprekken voert met jezelf. Daar waar niemand je kan zien, je kan horen, of iets van weet dan alleen jijzelf, 

  • daar waar je eigen man of vriendin van slechte daden beschuldigt,
  • daar waar je baas ervan langs krijgt en je soms zou willen dat hij dood was,
  • daar waar je boos bent op de ouderling,
  • daar waar je overspel doet met die aardige collega, met die sterke man uit de bank voor je in de kerk,
  • daar waar de pornofilms verder spelen met jezelf in de hoofdrol,
  • daar waar je met dat mooie meisje uit de klas dingen doet die God verboden heeft,
  • daar waar je steelt en rooft van een ander en
  • daar waar je man, vrouw, vader of moeder, vriend of vriendin beschuldigt,
  • daar waar de plannen bedacht worden om beter voor de dag te komen als moeder, vader of collega of vriend of vriendin, als zoon of dochter,
  • daar waar je tegen jezelf zegt dat minder kinderen had willen hebben maar gezwicht bent voor de mening van anderen,
  • daar waar je vies wordt van jezelf en je niet eens hoeft te schamen want niemand weet het.... en
  • daar waar je trots zetelt.
Het lijkt precies op wat Jezus eens stelde in een gesprek met vrome leiders. Zij hadden het over de plicht om je handen te wassen (en allerlei uiterlijkheden), de buitenkant dus. Jezus sprak daar eigenlijk nooit over want Hij keek altijd naar het hart dat Hij kende als geen ander. Daarom zei Hij tegen "die buitenkantmensen" over vuilzijn en hun onreinheid: "Uit het hart komen voort boze bedenkingen, doodslagen, overspelen, hoererijen (ontucht), dieverijen, valse getuigenissen, lasteringen (Mattheus 15 vers 18)." Hij wees hen scherp op de onophoudelijke bron van de onreinheid, daar waar het zelfbesef zetelt.

De buitenkant
Ondanks alles wat er in het hart wordt overlegd en besloten, doe je je aan de buitenkant beter voor dan je bent. Dat wat je vriendin, je vriend, je vader en moeder, dat wat anderen zien en horen en aan je merken. Daar doe je, voor het oog, wat er van je verwacht wordt: naar de kerk gaan, volgzaam zijn, regels doen, tradities volgen, gewoontes aanpassen. Daar zorg je dat je erbij blijft horen, mee blijft doen en erkenning vindt.

Maar als je eerlijk bent dan wordt het de laatste tijd, het laatste jaar of jaren steeds moeilijker om de buitenkant netjes te houden. Het kost veel energie van je. Er is een diepe strijd gaande daar. Het schuurt zo erg dat het je vaak uitput. Je denkt aan opgeven... Soms zou je willen dat het allemaal er niet zo moeilijk lag, was er maar niets. Je schaamt je voor die gedachte maar toch leeft die gedachte soms diep van binnen. Precies zoals die jonge Indiase zendelinge die in haar hart de wereld en de zonden aanbad maar elke dag, elk uur in haar leven zendelinge moest zijn, moest spelen. 

Hemelse berichten...
En dan... klinkt ook nog eens die andere stem die niet van jezelf is. Die roepstem van buiten. Een stem uit de bovennatuurlijke wereld, uit de onzichtbare wereld, vanuit de hemel. Vaak volkomen onverwachts en niet tegen te houden en die je diep in je bestaan raakt. Die pijl met een boodschap, die stem die je niet zou willen horen of... juist toch wel. Daar waar God zelf spreekt in je geweten. Daar waar je wordt aangeraakt door Hem, daar waar de pijl uit de hemel naar binnen vloog. Dikwijls komt die boodschap met grote kracht je leven binnen. Niet tegen te houden of te ontkennen of je het er nu mee eens bent of niet. 


Dwalend op alle hoge heuvels en onder alle groene bomen naar geluk, rust, vrede, 
gezondheid: Yoga, Boeddha, godsdienstigheid, New Age, Hindoeïsme, healers, 
sjamanen, strijkers en acupuncturisten... Dode afgoden die nooit antwoord geven!

Zo'n bericht verschrikt je vaak, verergert de onrust en de waarheid ervan zakt diep naar binnen. Die pijl afgeschoten vanuit de hemel was er om je te waarschuwen dat je dwaalt in je zoeken, ja dat verdwaald bent, dat je op de verkeerde weg zit, in levensgevaar bent. Dat bericht laat zien dat er een diepe onoverbrugbare scheiding is tussen God en jou. Het zegt dat je zonder enige hoop in deze wereld bent. Toch heeft het bericht een nog belangrijker doel namelijk je op weg helpen, je de weg te wijzen naar je echte eindbestemming.

God ziet je hopeloze getob tot niets leidt. Hij verklaart het bovendien volkomen waardeloos, van geen betekenis. Dat buitenkantleven kan niets verdienen, kan niets opknappen, kan niets opbrengen, kan niets vervullen. Het is niet alleen onmogelijk maar het is zelfs vijandschap tegen God. Dat leven aangestuurd door het "stenen" hart onderwerpt niet aan Zijn wetten. Dat gaat gewoon niet. Juist daarom stuurt God je van die indringende berichten, je onrustiger maakt dan je al was. Hij roept je roept terug te keren, thuis te komen en behouden, gered te worden. 

Radeloos en wanhopig? 
Want word je niet gek van al die stemmen van binnen? Word je niet van alle kanten van binnen aan stukken gescheurd? Worden de lasten niet te zwaar? Ben je niet vermoeid? Altijd die gesprekken te moeten voeren op je eigen troon? Altijd die stem uit die onbereikbare lokkende verte te horen? Altijd de pijlen van boven uit de onzichtbare geestelijke wereld die je diep raken en waar geen afweer tegen mogelijk is.

En al dat vechten tegen de verleidingen die alsmaar toenemen, die steeds sterker worden, die je steeds meer overspoelen? Waarin je steeds vaker lijkt te verdrinken? Waar je uit eigen kracht nooit, nooit uit komt? Steeds vaster grijpt het je vast, zoals een wurgslang je te pakken heeft. Waarom zou je zo nog doorleven, komt er weleens in je op. Zinloos leven zo want wat betekent het zo allemaal nog? Alleen maar innerlijke gevechten die je telkens toch weer verliest... 

Jezus, de enige hoop!
Jezus zag die hopeloze gevechten toen en ziet jouw hopeloze strijd ook nu. Juist daarom zei Hij in Mattheus 11 vers 28 tot 30: "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal je rust geven." Komen naar Jezus in het besef, in het geloof dat je alleen van Hem die rust zal ontvangen. Je mag dan ook komen zoals je bent. Hij zegt immers dat je alles mee mag nemen wat je vermoeidt en belast.

Aansluitend zegt Jezus: "Neemt Mijn juk op u en leert van Mij dat Ik zachtmoedig ben en nederig van hart en gij zult rust vinden voor uw ziel." Alleen Jezus kan dat harde meedogenloze slavenjuk, die slavendienst van de zonden verbreken. Alleen Hij kan die slavendrijver op de vlucht jagen. Dat doet Hij ook meteen nadat je bij Hem gekomen bent. De harde slavendienst van de dode godsdienst verwisselt Hij voor de zachte liefdesdienst onder Zijn banier. 

Tot slot zegt Jezus dat je niet bang hoeft te zijn voor een moeilijk en lastig leven met Hem. Je gaat van een leven onder de wet die je voortdurend doodt, naar een levende relatie met Hem. Daarom zegt Jezus: "Want Mijn juk is zacht en mijn last is licht." Elders staat dat Hij het echte leven, het eeuwige leven geeft en daarbij de hemelse overvloed! Dat eeuwige leven wil zeggen dat je enige waarachtige God gaat kennen en Zijn Zoon Jezus Christus Die Hij gezonden heeft. En dat... tot in alle eeuwigheid!

Wat ook zo heerlijk is, is dat al die stemmen dan verdwijnen. Die zware last die je meesleepte, is weggevaagd, verdampt in de opgaande Zon van de gerechtigheid, Jezus Christus. Al dat rumoer, al dat dodelijk vermoeid werken aan je buitenkant hoeft niet meer. Je mag er zijn zoals je bent. De veranderingen naar buiten worden dan door God Zelf gedaan, van binnenuit. Die stenen troon in dat harde hart is dan verwisseld voor een zacht en gevoelig hart. Daar komt God Zelf in wonen door Zijn Geest. Die gaat je dan leiden in je dagelijkse leven en geeft je onuitsprekelijke vreugde en een ongekende blijdschap. Dat is het leven in overvloed waar je zo naar verlangd hebt. Je hebt het eeuwige geluk ontvangen.

Je bent dan eindelijk en voorgoed, voor eeuwig thuis gekomen

Nu, vandaag, heden...
Kom... ga naar Jezus en leef! 
Sta op... ren voor je leven naar Jezus! 
Dorst... drink water bij Jezus! 
Doe de deur open... Jezus wil naar binnen!  
Hij wacht al zolang! 
De tijd is kort!

Contact 
Als er ouderen en jongeren zijn die Jezus zo zoeken en ook dat diepe verlangen hebben naar Hem dan ben ik er voor jou om je te helpen.

"App" mij gerust. Mailen kan ook: levendenstromendwater@gmail.com. Gebruik van de afbeelding met toestemming van Ain Vares (www.ainvaresart.com).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten